Σκέψεις...

Αποφάσισα πριν περίπου 2,5 χρόνια να ξεκινήσω αυτό το blog. Ήθελα να βάλω και εγώ, αν γινόταν, το λιθαράκι μου έτσι ώστε να γνωρίσει ο κόσμος λίγο παραπάνω την Πολεμική Αεροπορία μας. Βλέπετε, με τον ένα ή άλλο τρόπο, την έχω ζήσει από πολύ κοντά και την πονάω. Ήθελα να μάθει έστω και ένας παραπάνω συμπολίτης μου τι κάνει η Π.Α. μας. Για τις ασκήσεις της, τις επιτυχίες αλλά και τις αποτυχίες που ποτέ δεν έκρυψα. Να μάθει για τους ανθρώπους που την απαρτίζουν, ιπταμένους, μηχανικούς, διοικητικούς, όποιον βοηθά σε αυτή την τεράστια καθημερινή προσπάθεια. Να κάνω έστω και έναν παραπάνω συμπολίτη μου να νιώσει περήφανος για την Π.Α. μας.

Μπορούσα μόνο για μια μικρή περίοδο να γνωρίζω γεγονότα και καταστάσεις από πολύ νωρίς, πολύ πριν τα κανάλια. Θεώρησα σκόπιμο τότε να μην τα δημοσιεύω πρώτος. Περίμενα κάποιο άλλο blog ή site να τα μάθει και να τα δημοσιεύσει και μετά τα “ανέβαζα” και εγώ.

Βλέπετε, σε αυτό το blog, είμαστε δύο μόνο άνθρωποι, που απλά αγαπάμε την αεροπορία μας και προσπαθούμε να δείξουμε κάτι παραπάνω στον κόσμο. Δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε από πολύ νωρίς τα γεγονότα και έτσι αναγκαζόμαστε να ακολουθούμε το copy-paste. Αρκετές φορές μου έχει γίνει παρατήρηση από αναγνώστες ότι «τα ξέρουν ήδη» ή «γιατί είναι σχεδόν όλα copy-paste?».

Μα το blog αυτό δεν στήθηκε ποτέ ως «δημοσιογραφικό», είναι αυτό που λέει πάνω-πάνω «Ένα blog αφιερωμένο στην καλύτερη αεροπορία του κόσμου. Την δικιά μας ΠΟΛΕΜΙΚΗ ΑΕΡΟΠΟΡΙΑ!!!», πιο συγκεκριμένα «Αφιερωμένο σε αυτούς που πέρασαν στην αθανασία και σε αυτούς που συνεχίζουν να υπηρετούν την αεροπορική ιδέα!» και έτσι θα ήθελα να διατηρηθεί.

Δεν είχε ποτέ σημασία αν θα μπουν δύο άνθρωποι την ημέρα ή δύο χιλιάδες. Άλλωστε υπήρχαν πολλές μέρες, ειδικά στην αρχή, που το ιστολόγιο είχε δύο μόνο επισκέπτες. Εμάς τους δύο που γράφουμε σε αυτό. Έστω και ένας ακόμα Έλληνας να έμαθε κάτι παραπάνω και να είδε διαφορετικά το θέμα Π.Α. εγώ θεωρώ ότι ο σκοπός του ιστολογίου πέτυχε και θα συνεχίσει να υπάρχει. Όχι για να ενημερώνει πρώτο αλλά για να τιμά τους ανθρώπους που, ανώνυμοι ή επώνυμοι, το αξίζουν.

Το ξέρω ότι αυτός ο λαός, οι ΕΛΛΗΝΕΣ, αγαπάνε τις Ένοπλες Δυνάμεις τους. Μπορεί να ακούνε για μίζες και εξοπλισμούς, που φυσικά μόνο σε στρατιωτικούς δεν αναφέρονται, αλλά ξέρουν ότι τα παιδιά αυτά που τις απαρτίζουν παλεύουν για το σωστό.

Θα πω μόνο δυο πράγματα για την «μάχη» των ημερών. Ερωτήματα όπως «θα ακολουθήσουν οι στρατιωτικοί την πολιτική εξουσία ότι και αν διατάξει?» αρχίζουν δυστυχώς να θολώνουν το μυαλό των περισσότερων. Δεν είμαι αξιωματικός και ποτέ δεν υπήρξα, νιώθω ότι πρέπει να το τονίσω. Αλλά είμαι περήφανος για τους ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΥΣ! Σίγουρα πολλοί από αυτούς, λόγω της πολιτικής εξουσίας, αναγκάστηκαν να παραιτηθούν ή εκδιώχθηκαν αλλά ας μην κάνει κανείς το λάθος να πιστέψει ότι όσοι υπηρετούν ακόμα είναι απλώς μαριονέτες... Οι περισσότεροι είναι περήφανοι άνθρωποι και τιμάνε την στολή που φοράνε κάθε πρωί. Δυστυχώς λίγοι από αυτούς έχουν περάσει στον βαθμό του ταξίαρχου και ακόμα πιο λίγοι προχώρησαν από εκεί. Αλλά τα τανκς δεν τα οδηγούν αντιστράτηγοι, τα μαχητικά δεν τα πετούν αντιπτέραρχοι, και τις φρεγάτες δεν τις κυβερνούν αντιναύαρχοι. Νομίζω ως απάντηση στο ερώτημα είναι αρκετά προφανής.

Να αγαπάτε τους ένστολους συμπατριώτες σας, αίμα απ’το αίμα σας είναι και αυτοί...